Bu kadar külfetler içerisinde, varlığını gösteren yalnız Allah-ü Teala’dır (CC) . Bundan sonra nefsin gelir. Muhatap olarak meydanda da sen varsın.

Nefis; başta Allah’ın (CC) zıddıdır. Halbuki her şey sahiplidir. Böyle olduğu için nefis, hem yaradılış itibariyle, hem de mülk olarak Allah’ındır (CC)… Bu arada nefse boş iddia ve arzu, bir de kötülükleri ile sevinmesi kalır…

İş böyle olduğuna göre, sen, Hakk’a (CC) uyarak nefsine muhalefet edersen; Allah (CC) için nefsine hasım olmuş olursun… Allah-ü Teala (CC), Davud’a (AS) şöyle buyurdu:

- “Ya Davud (AS)! Ben daimi kuvvetinim, bu kuvvetini nefsine düşman olarak ibadete vermeğe çalış.”

Ey mümin, eğer sen de böyle yapar ve bu halde kalırsan, kulluğun ve Allah’a (CC) karşı olan bağlılığın doğru olur. Rızkın ne ise… rahat,güzel, hoş olarak gelir; aziz ve mukerrem olursun. Ve her şey sana hizmet etmeğe başlar. Sana tazim ederler, hürmet ederler… Çünkü onlar yaratanına bağlıdır. Sen ise O’nun (CC) sevgili kulusun. Onları Hakk (CC) yaratmıştır. Onlar da bunu ikrar etmektedirler. Nasıl ki; Allah-ü Teala (CC) bunu şu ayetlerde haber vermiştir.

- “Allah’ı (CC) tesbih etmeyen hiçbir şey yoktur, lakin siz onların tesbihini anlayamazsınız.”

- “ Göğe ve yere isteyerek veya zorla geliniz…” diye buyurdu. Onlar da dediler:

- “İsteyerek geldik…”

İbadetin başı nefse muhalefet etmektir. Allah-ü Teala (CC) buyurdu:

- “Nefsine uyma; nefs seni Allah (CC) yolundan ayırır.”

Davud’a da (AS) şöyle buyurmuştur:

- “Ey Davud (AS)! Nefsini bırak, çünkü o, daima münazaa çıkarır.”

Beyazid-i Bestami’den (RA) bir rivayet vardır. Beyazid (RA) mana aleminde tecelli-i ilahiye nail olur ve sorar:

- “Ya Rabbi (CC)! Sana nasıl gelinir?” Şu cevabı alır….

- “Nefsini bırak da gel…”

Beyazid (RA) der ki:

- “Nefsimi bıraktım, yılan soyunduğu gibi ben de nefsimden soyundum… Her hayrın ve her güzelliğin onu bırakmakta olduğunu gördüm…”

Eğer takva halinde isen, nefsine daima muhalefet et… Halkın varlığını kalbinden çıkar. Onlardan her hangi bir şey bekleme. Onlara minnet etme. Onlara güvenme, onların elindeki dünyalığa göz atma. Onların iyiliği seni sevindirmesin, kötülükleri de gücendirmesin. Onların hediyesini, sadakasını, zekatlarını, adaklarını bekleme. Şayet senin mal, mülk sahibi bir adamın varsa sakın mirasına konmak için ölümünü isteme…

Halkı hakikaten kalbinden çıkar. Onları kah açılan, kah kapanan bir kapı bil. Onları, meyvesi bazen var, bazen de yok olan ağaçlar gör… Bu işlerin hepsini bir faile bağla ve bir müdebbirin tedbiri kabul et. Bu fail ve müdebbirin de Allah (CC) olduğuna inan ki, muvahhid olasın.

Bu anlattığımız şeyleri kabul etmekle beraber kulların çalışmasını da inkar etme… Sonra cebriye mezhebine girmiş olursun. Her ikisini birleştirirsen cebriye mezhebinden kurtulursun. Allah’ın (CC) yardımı olmadan onların işi tamam olmayacağını iyi bil. Allah’ı (CC) unutarak onlara tapma. Bunların yaptığı, Allah’ın (CC) işinden ayrıdır, deme. Hakk’ı (CC) inkar etmiş olursun. Kadriye mezhebine girmiş olursun. Allah (CC), gücü kuvveti verir, kullar da yapar, de… Nasıl ki ceza ve sevap babında yazılan kitaplar da bunu ifade ederler…

Bu hükümlerde Allah’ın (CC) emri ne ise ona bağlan. Bunlardan haddi aşmayarak kısmetin ne ise onu al. Allah’ın (CC) hükmü, sana ve bütün mahlukata kendi verdiği hükmü ile olur. Sakın sen hakim olmaya kalkmayasın. Sen de onlar gibi kader-i ilahinin çizgisi dahilindesin. Kader ise karanlıktır. Karanlığa lamba ile gir. Bu lamba da Allah’ın (CC) kitabı, Peygamberin (SAV) sünnetidir. Sakın bu ikisinden ayrılma… Eğer bir hatıra kalbine gelirse ve sıkışık durumda kalırsan, onu derhal kitap ve sünnet ölçüsüne vur… Mesela, zina etmek, gösteriş yapmak gibi şeylerden olduğunu görürsen, facir[1] ve fasiklerle[2] birleşmek gibi şeyler olursa –ki bunlar haramdır- sakın yapma… Derhal bu gibi düşünceleri bırak… Bunlardan başka haram şeyler olursa hemen ört… kaç… Kabul etme, amel etme… Bu gibi şeylerin şeytan tarafından sana hatırlatıldığını bil.

O sana gelen hatıranın, mübah olan arzulardan, evlenmek, yemek, içmek nev’inden bazı şeyler… yine yapma. İhtimal ki aklın ermediği bazı kötülükler onda gizlidir. Mesela bakarsın sana bir fikir gelir:

- “Bu müşkülün için falan yere git; oradaki falan zata arz et…”

Halbuki senin o zata ihtiyacın yoktur. Belki de senin ilmin, irfanın daha üstündür. Bunları da onunla anlıyorsun. Burada biraz dur. Hemen oraya koşma…

Bazen de kendi kendine dersin:

- “Herhalde bu Allah (CC) tarafından ilhamdır, bununla amel edeyim…”

Hayır bunu da yapma! Bu işte de hayırlısını bekle… Bunun Hakk (CC) tarafından olduğunu anlamak için, o ilhamın sana tekerrür halinde gelmesi lazımdır… Yahut sana, o işi yapman için manevi bir emir verilir, o zaman yaparsın. Allah (CC) için bilgi sahibi olanlara bu gibi şeylerde bazı alametler zuhur eder; bunu da ancak akıllı veliler ve ebdal zümresi bilir…

Niçin, acaba bu yolda hissiyatına göre hareket ve halini yukarıdaki gibi bir salih kişiye gidip anlatman sana yasaktır, bilir misin? Çünkü sen onun sonu nereye varır bilemezsin… Ondaki fitneyi, helaki, mekri sezemezsin. Belki de büyük bir imtihan geçiriyorsun. Hakk (CC) sende tam tecellisini gösterinceye kadar sabret… Hakk (CC) fiili kendini gösterdiği ve seni istediği yere götürdüğü zaman fitne sana karşı gelse de bir şey yapamaz. Çünkü Hakk (CC) seni muhafazası altına almıştır. Kendi yaptığı işle seni mesul tutup bir belaya veya fitneye çarptırmaz. Ancak bela, sen kendi mevhum varlığını ortaya koyup keyfine göre hareket ettiğin zaman gelir…

Velayet hali olan hakikate erdiğin zaman hevana, nefsani arzularına uyma… Tamamen Hakk’ın (CC) emirlerine uy. Bu emirlere uymak da iki kısma ayrılır.

Birinci kısım: Aç kalmayacak kadar gıda almak ki, bu nefsin hakkıdır. Bunun dışında kalan keyfi şeyleri terketmektir. Farzları daima eda etmeli, gizli ve aşikar günahları terk etmelisin.

İkinci kısma gelice: Ki bu manevi emirlerdir. Allah-ü Teala’nın (CC) kuluna herhangi bir işi yapması veya yapmaması için emir vermesidir. Bu da ancak hakkında şer’i bir hüküm olmayan mübah şeylerde olur. Yani, şunu anlatmak istiyoruz: Hakkında haramdır, yahut helaldir gibi kesin hükümler olmayan şeylerde bu emir makbuldür. Kul o işi yapmakla yapmamak arasında muhayyerdir. Buna, mübah ismi verilmiştir. Hakikaten kendini Allah’a (CC) ve emirlerine veren bu gib şeyleri emir almadan yapmaz. Emir bekler, emredilirse yapar. Aksi halde çekinir. Bunları yapmakla, çalışması durması Allah (CC) için olur. Şeriatta olanı ona göre yapar, olmayanı da vicdanından duyduğu emirle yaparsa, tam ehl-i hakikatten olur. Eğer vicdani bir duygusu yoksa ve yalnız uhurata tabi oluyorsa… bu da çok beğenilen teslimiyet halidir… güzeldir…

Büyük insanların düşüncesi beylerin sultanıdır. Hürmet isterler. Ve halkın efendisidir, ona tabi olurlar. O efendiler Rahmân’ın (CC) halifeleridir. Allah’ın (CC) gözdesi, dostu, sevgilisi olmuşlardır… Onlara selam olsun…

Bunlara uymak, kendini bırakmakla olur. Bunlara uymak için gücü kuvveti terk etmek yerinde olur. Dünya ve ahirete ait sende hiç bir arzu  olmamalı. Malikin (CC) kulu olmasılın. Mümkün değil… Allah’ın (CC) emirlerine uymalısın, şahsî arzularına değil…

Süt anasının emzirdiği çocuk gibi ol… Yıkayıcının elindeki ölüye benze. Doktorun önüne serilen hasta gibi ol…

Bu anlatılan şeyleri sakın yanlış anlama. Bunlar, emir ve yasakların haricindeki şeylere aittir… Şer’i hükümlere uyman ve tamamıyla tatbik etmen lazımdır. Aksi halde manevi alemden hiç nasib alamazsın…

Doğruyu bilen ve o yola hidayet eden Allah’tır (CC)…

Kaynak: Gavsulazam Abdulkadir-i Geylani (KSA), Fütûh-ul Gayb (Gizliden Sesler)